Als jij met twee van je beste vrienden honderd keer zou ontbijten, wat worden dan terugkerende onderwerpen? Waarvan gaan jullie met de servetten wapperen? Waarvan gaan jullie op tafel slaan? Waarvan worden jullie stil?

Wij hadden het over de klimaatcrisis. Soms te lang, vonden er twee van de drie. En dat irriteerde de derde.

‘Ik ben zo moe van alles. Ik zou zo graag een paar weken naar Thailand gaan.’ ‘Ga.’

‘Ga? Ik heb uitgerekend dat ik in twintig jaar een slordige 350.000 kilometer heb gevlogen. Daarmee heb ik 90.000 kilo CO2 uitgestoten.

‘Hou dan op met reclames inspreken. Dan heb je veel minder geld en ga je lekker in de Tesla naar Vlieland. Opgelost.'

En we hadden het over seks. Een veel leuker en minder gecompliceerd onderwerp, dachten we tot twee van de drie zeiden dat de derde er te gecompliceerd over deed. En dat irriteerde de derde.

‘Seks heelt!’

‘Vast wel. Maar wie! Seks zonder intimiteit is voor mij een hele treurige aangelegenheid.’

‘Zo moet je er niet in staan. Ik heb ook moeten leren om me over mijn kwetsbaarheid heen te tillen. Om niet meer bang te zijn om een blauwtje te lopen.’

‘Hoe doe je dat?'

We zijn nog steeds vrienden, al escaleerde het bij ons af en toe gevaarlijk. Nieuwsgierige vragen werden opeens niet meer beantwoord, grappen werden verwijten, maar we vroegen door tot het ongemakkelijk werd; en daarna stelden we ook die laatste, confronterende vragen. ‘Zit je mij nou de maat te nemen?’

Duur: 90 min.