Abdel Daoudi over radicale empathie

Abdel Daoudi over radicale empathie

Radicale empathie in onze bloemkoolwijken!

We gingen in gesprek met Abdel Daoudi, regisseur van 233 ºC, een vlammende mozaïekvertelling over samen leven, verbinding voelen en het vinden van geluk.
 
 
Abdel, goed dat we elkaar spreken, want we zijn heel erg benieuwd naar hoe de voorstelling tot stand gekomen is. Want het gaat over belangrijke onderwerpen. En de voorstelling is gemaakt met drie schrijftalenten. Hoe is dat in zijn werk gegaan? 
 
Abdel: De tekst hebben we in een zogenaamde writersroom ontwikkeld. Anderhalf jaar lang kwamen we een aantal keer per maand bij elkaar om te praten en het verhaal te ontwikkelen. Tijdens deze gesprekken brainstormden we niet alleen over het plot en de personages en wat ze moesten meemaken, we hebben ook persoonlijke drijfveren en ervaringen gedeeld. Zo'n writersroom is eigelijk een voortdurend gesprek tussen de schrijvers, dramaturg en mij. We lazen scenes en bepaalde welke kant ze op moesten gaan en bespraken structuur. Soms schuift een researcher aan die gericht onderzoek heeft gedaan en een onderdeel van de psyche van een personage. Of bijvoorbeeld over zogeheten 'bloemkoolwijken' en dat hebben wij dan vervolgens weet in de voorstelling verwerkt en soms ook niet. Aan talent en inspiratie was geen gebrek. En hadden we uiteindelijk ideeën te over. 
 
 
Wat is de rode draad in de mozaïekvertelling die 233 ºC is?
 
De 31-jarige Jason. Hij kampt met psychische gezondheidsproblemen. Hij is schizofreen en wordt geteisterd door psychoses. Via hem maken we kennis met een aantal bewoners in een wijk waar zijn moeder woont. Jason is daar weer komen te wonen nadat hij zijn eigen woning moest verlaten. Door zijn psychoses veroorzaakte hij daar overlast. Hij probeert een nieuwe start te maken maar wordt opnieuw overmand door zijn angsten en psychoses en raakt steeds geisoleerder.
 
De aanwezigheid van Jason in de wijk en de paniek die hij ervaart slaat, als het ware, over op de andere bewoners. Hij werkt als een katalysator voor spanningen die ze onderhuids al voelden. In een reflex keert iedereen naar binnen om voor zichzelf te zorgen en wordt Jason vergeten. In een poging om de buurtbewoners meer met elkaar te laten verbinden en een verlangen om connectie te maken, ontstaat er een brand verschrikkelijke brand die onblusbaar lijkt. 
 
 
Wat hoop je dat mensen meenemen na het zien van de voorstelling?
 
In mijn voorstellingen probeer ik altijd te streven naar een radicale empathie. Hoe kunnen we als collectief ons ontfermen over mensen die in de samenleving buiten de boot vallen, zonder dat we ze reduceren? Hoe kunnen we voor bijvoorbeeld mensen met psychische gezondheidsklachten collectief verantwoordelijkheid nemen zonder ze uit te sluiten. Ik vind dat persoonlijk best moeilijk, vooral in de samenleving die we gecreëerd hebben, waar iedereen maar zelf verantwoordelijk moet zijn voor zijn of haar eigen geluk en welzijn. Maar zou dat niet een collectieve verantwoordelijkheid moeten zijn? Angsten en gevoelens van eenzaamheid kennen we namelijk allemaal. Net zoals het hele belangrijke en essentiele verlangen naar een connectie maken met de ander. 
 
 
De voorstelling 233 ºC van Rose Stories is zondagmiddag 21 januari te zien bij CC Amstel. Kijk hier voor meer informatie en tickets.