It's Personal is een nieuw festival van CC Amstel waarin anders wordt gekeken naar het 'persoonlijke'.

Wanneer: van 21 tot en met 24 maart.

INTERVIEW MET INGE KOKS,
PROGRAMMEUR VAN CC AMSTEL 
 

Wat was voor jou de aanleiding om deze serie voorstellingen te programmeren?

Inge: Wat ik zo mooi vind aan CC Amstel is onze keuze voor sociaal-artistiek werken. Dus om het sociale, de verbinding met je omgeving centraal te zetten in het artistieke werk en zelfs een belangrijke plek te geven. Voor mij als mens is dat belangrijk, omdat ik onze samenleving soms veel te individualistisch vind. Mooi hoor, persoonlijke ruimte en ontwikkeling claimen, maar hoe verhoud je je tot je omgeving en de andere mensen met wie je samenleeft?

Voor It's Personal is dat ook het uitgangspunt. Het persoonlijke is niet  alleen een puur individuele uitspraak, maar komt tot stand in relatie tot je omgeving, tot andere mensen.

De voorstellingen die in deze eerste editie te zien zijn, laten zien hoe belangrijk de omgeving is, hoe fijn het is om verschillende stemmen te horen, met elkaar in gesprek te gaan en van ieders ervaring te leren. Om een voorbeeld te nemen, Ine Ubben (Thuis Home Domov op 24 maart) doet dat bijna letterlijk . Met elkaar praten over thuis aan de hand van koffie en koffiekopjes. En het leuke is: het is enorm poëtisch!
 

We leven in spannende tijden: is er nog wel ruimte voor zulke persoonlijke verhalen, zonder dat het meteen politiek wordt?

Inge: Ha, ja. Sommige mensen zeggen juist dat het persoonlijke bij uitstek politiek is. De voorstellingen die in deze eerste editie van It's Personal staan, zoomen juist in op het menselijke, op dat wat ons mens maakt: het mooie, het verdrietige, het bijzondere, het grappige.  

In Immuun gaat het over de menselijke kracht en weerbaarheid van iemand die op jonge leeftijd een soort doodstijding van haar arts krijgt. Zoveel jaar later laat zij zien als geen ander te kunnen leven. Tegelijkertijd zegt ze ook dat mensen niet zo goed zijn in troosten. Misschien goed om daar naar te luisteren?

Indie Nile vertelt over de ingewikkelde relatie met zijn moeder. De meesten van ons hebben er een. En hoewel misschien niet iedereen zo'n lastige relatie heeft als Indie hebben we toch allemaal wel eens gedacht van: "Nou moe....." En er valt ook veel te lachen!

Het mooie van deze verhalen is dat ze hoop geven, dat ze een positief vergezicht tonen, dat je in sommige gevallen zelf iets kan doen, of ertoe doet. Dus juist heel belangrijk in deze spannende tijden. 

Het zijn soms zware onderwerpen die langskomen, die ook inspireren. Wat hoop je dat mensen meenemen als ze naar het It's Personal Festival zijn geweest?

Inge: Ja, ik denk dat het me juist gaat om die inspiratie! De voorstellingen tonen de kracht van de mens. Klinkt misschien een beetje suf, of als een open deur. Maar ik vind het heel indrukwekkend als ik hoor hoe mensen hun verhaal vertellen en tot hun beslissingen zijn gekomen. Vaak heel anders dan die van mij, maar daardoor eye-openers.

In RELIQUIEM hoor je verschillende mensen vertellen over hun lichaam en hun leven aan de hand van hoe zij hun lichaam bewegen. Gaandeweg de voorstelling blijkt dat het toch net allemaal net iets complexer in elkaar te zitten en krijg je een inkijkje waar je door verrast wordt.

Het leven blijkt niet zo pre-fab als we soms te snel denken. Dat vind ik fijn. Dat ik niet altijd de juiste antwoorden heb, en mag luisteren naar de ervaringen en zienswijzen van andere mensen.