Theater

Sprekende herinnering

CC Amstel
    • clubhuisproductie

"Elk raamkozijn, uithangbord, deurklink en koffiemok heb ik door mijn gedachten laten gaan"

Theater

Sprekende herinnering

CC Amstel

Column van Gerbrand Bos, voor Eerst zien dan geloven als theatermaker verbonden aan islamitisch gebedshuis Al Choura

“Er worden nog maar weinig dingen gemaakt waar tijd en toewijding in zitten”, las ik laatst in een tijdschrift waar ik in zat te knippen.

Voor Eerst zien dan geloven ben ik een serie maquettes gaan maken. Corona maakt het me onmogelijk om Al Choura, de islamitische gebedsgemeenschap waarmee ik samenwerk, te bezoeken. Daarom besloot ik het oude schoolgebouw na te maken, benieuwd naar de indruk die bij me is achtergebleven. De ruimte waar ik gastvrij ontvangen werd met thee met suiker - of beter gezegd - suiker met thee, de televisie in de hoek met non-stop rondlopende mensen in Mekka en de regelmatig galmende oproep tot het gebed van de vriendelijke imam. De grote trap met glas-in-loodramen, de vloerbedekking, de ramen met uitzicht op de bomen, het gele vaatdoekje, het schoenenrek, de opgerolde tapijten. Alles wat ik me herinner heb ik nagemaakt. De keuken van karton, de ramen van plastic. 

Steeds zoek ik naar de overeenkomsten tussen de buurt en deze plek. Omdat we vaak denken in verschillen. Ik ook. Terwijl ik in café Klasen om de hoek net zo innig heb gesproken over het leven als in de ontmoetingsruimte van Al Choura. De gastvrijheid van het stukje rubber dat de voordeur bij de gebedsplek openhoudt, vind je ook een eindje verderop bij boekhandel Jimmink. En de rituelen uit de gebedsruimte bovenin het oude klaslokaal zijn vergelijkbaar met mijn eigen rituelen uit de theaterzaal. 

Zoals een eerste indruk de meest bepalende is, zo denk ik ook dat herinneringen die blijven hangen de belangrijke zijn. Met het maken van de maquettes laat ik die herinnering spreken. Elke hoek, stoelpoot, tafelblad, keukenkast, trapleuning, elk raamkozijn, uithangbord, deurklink en koffiemok heb ik door mijn gedachten laten gaan. De liefde die daarin zit, de tijd die daarin voelbaar is, weerspiegelt iets van mijn aanwezigheid daar. En andersom. Die aandacht wil ik zichtbaar maken. Net als de overeenkomsten. Want hoewel het verleidelijk is om je vast te houden aan het verschil, is het veel zinvoller om je met tijd en toewijding te richten op wat je herkent in de ander.