“Welkom in Studio Eerst zien dan geloven!”, zeg ik tegen mijn digitale publiek dat net online via Zoom is ingecheckt voor de uitzending van weer een nieuwe monoloog. Nooit in mijn raarste dromen had ik gedacht dat ik bij de aankondiging van een theaterscène in een kleine studieruimte van de bibliotheek voor de webcam van mijn laptop zou staan. Als een soort noodgedwongen presentatrice van m’n eigen show. Maar het is echt zo. De kamer waar we zitten is allang geen studieruimte meer - overal zijn kabels, er staan drie computers, schijnwerpers op statieven, een camera gemonteerd boven een tafelblad, rekwisieten en scripts: een TV-studio.

Wat ooit een presentatie zou worden in een prachtige ruimte met acht spelers, een tafel met eten en aan weerszijden publiek, is nu verworden tot... iets kleiners. We besluiten om een reeks monologen te maken met alle losse deelnemers die vanuit de Liberaal Joodse Gemeente meespelen. Hoezeer ik de ‘grote ontmoeting’ met allerlei betrokkenen in dit project ook mis, de kleine ontmoeting verrast me - Linda vertelt mij hoe belangrijk het is om op je eigen manier joods te mogen zijn en hoe moeilijk het soms nog is om daarbij 'de ander’ in z’n waarde te laten. Gilad vindt zijn inspiratiebron Jakob alles behalve een heilige en spiegelt hem aan ‘eigenbelang’ dat we najagen in onze tijd. Judith wilde met haar inspiratiebron aankaarten dat vrouwen geen eenzijdige heiligen, heldinnen of heksen zijn, maar juist heel veel tegelijkertijd. Helma vertelt mij over je plek verwerven binnen een gemeenschap waar je niet vanaf je geboorte al onderdeel van bent.

In onze één-op-één gesprekken worden we al snel persoonlijk en open. We bespreken nieuwe thema’s en vragen die ik in mijn oorspronkelijke voorstelling niet had kunnen verzinnen. Lang niet alles wat verteld is, heeft onze monologen gehaald. Wat de kleine ontmoeting oplevert, is een persoonlijke intieme inkijk in hoe je je beweegt binnen je gemeenschap. Met ieder van deze spelers stond ik dankzij de kleine ontmoeting stil bij de vraag waarom je je joods voelt, wat je viert, wat je frustreert en op welke momenten dat naar voren komt.

Terug naar onze TV-studio: een rommeltje en tegelijkertijd een strak georganiseerd geheel. De techniek is ineens een belangrijke medespeler geworden die onvoorspelbaar en onmisbaar blijkt. Voorzichtig scroll ik via mijn beeldscherm door de schermpjes aan de andere kant. Iedereen zit ver weg en niemand kan elkaar recht aankijken. Na het optreden applaudisseert de één voorzichtig, een ander juist uitbundig. Hier en daar een opmerking of vraag. De etiquettes van Zoom worden nog afgetast. En vervolgens ‘hang je gewoon op’. Dat is misschien nog wel het vreemdst! Geen geroezemoes na afloop als je de zaal uitloopt, geen nagesprekken of toevallige ontmoetingen. En toch voelen onze monologen voor dit digitale publiek en vanuit onze geïmproviseerde studio knus, intiem en waardevol. “Welkom in Studio Eerst zien dan geloven!”, aanstaande zaterdag roep ik dat met lichte weemoed voorlopig voor het laatst.